स्थळ : बापटांचे घर
वेळ : अनिश्चित
ठळक वैशिष्ट्ये :
* ह्या सर्कशीत बहुतांश वेळा मांजरी न क्वचित कुत्री काम करतात
* सर्व खेळ उत्फ़ूर्तपणे (कोणतीही तयारी न करता) करण्यात कलाकारांचा हातखंडा आहे
* सर्व खेळ फुकट पाहता येतात
तुम्ही म्हणाल की काही निश्चित वेळ ठरलेली नाही तर आम्ही सर्कशीला यायचे कधी? लक्षात घ्या की ही सर्कस पाहण्यासाठी तुम्ही बापटान्चे शेजारी होणे गरजेचे आहे. ' बापटांच्या घरातील लोकांची हातात दोर्या, बादल्या आदि वास्तु घेऊन पळापळ सुरू होणे' हे सर्कस सुरु होणार असल्याचे लक्षण.
काय बोलतीये ही मुलगी? बरी आहे ना? आवरा........असे उद्गार मला ऐकू यायला लागलेत :D
आम्ही आजपर्यंत पाळलेल्या प्रत्येक मांजराने काही ना काही गमतीदार पराक्रम (:-o) केलेले आहेत. न त्यामुळे आमच्या शेजार्यांची, रस्त्यावरून येणार्या-जाणार्या लोकांची भरपूर करमणूक होत आलेली आहे.
आमच्याकडे मीनू नावाचा बोका होता. ३-४ महिन्यान्चाच असेल. आम्ही तेव्हा तिसर्या मजल्यावर रहायचो. मीनू लहान असल्याने कुत्र्यांनी त्याला मारण्याचा धोका होता. म्हणून आम्ही त्याला एकट्याला बाहेर पाठवायचे टाळत असू. पण बहुतेक त्याला असे घरात राहणे हा त्याच्या शौर्याचा अपमान वाटायचा. तो जाळीच्या दाराच्या फटींमधून, खिडकीतून, बाल्कनीतूनजिथून मिळेल तिकडून, गूपचूप खाली जायचा. पण खाली गेला की मग आमच्या ह्या शूरावीराला वाटायला लागायची भीती!
खाली एक गाडी अनेक वर्ष धूळ खात पडली होती. लोकांची ने-आण करण्यापेक्षा विविध प्राण्यांची, पार्किंगमध्ये खेळणाऱ्या मुलांची लपायची जागा बनून आहे तिथेच लोळत बसायला तिला आवडत असावे. ह्या गाडीला खाली इंजिन असते त्या ठिकाणी एक चौकोनी भोक होते (सगळ्याच गाड्यांना असू शकते पण ह्या गाडीला होते हे मिनुमुळे कळले) मीनू खाली गेला की तड़क ह्या भोकातून गाडीच्या इन्जिनात शिरायचा.
अचानक त्या गाडीला मिनूच्या तिकडे बसण्याचा कंटाळा येऊन तिने सुरु व्हायचे ठरवले असते तर? आशा न इतरही अनेक बालभित्यान्मुळे मिनुचे असे इन्जिनात जाऊन बसणे आम्हाला धोक्याचे वाटायचे.
मीनू घरात नाही हे ज्या क्षणी लक्षात येईल त्या क्षणी Rescue Operation ची तयारी सुरु होई. सुरुवातीला केवळ हाका मारून (प्रेमाने, धाकाने) काम चालावण्याचा प्रयत्न व्हायचा. पण तेवढ्याने ऐकेल तर तो मीनू कसला! मग दुकानातून एक अंडे आणावे लागायचे. ते उकडायचे, सोलायचे न खाली घेऊन जायचे. मग ते गाडीच्या त्या भोकापाशी नेऊन धरायचे. अंड्याचा वास आला की मिनुच्या तोंडाला पाणी सुटायचे न तो इन्जिनावरूनउतरून खाली येऊ लागायचा. मग अंडे सावकाश गाडीपासून दूर न्यायला लागायचे. मीनू गाडीच्या बाहेर यायचा. पण त्याला कल्पना असायची की हे आपल्याला पकडणार त्यामुळे अंडे चोरून पळ काढायचा तो प्रयत्न करायचा. कधीही आपल्याबरोबर दगाफ़टका होणार अशी जाणीव झाली तर परत गाडीत जाऊन बसायचा. त्यामुळे त्याला गनिमी काव्याने घरापर्यंत आणावे लागायचे. ते अंडे त्याच्या हाती लागणार नाही पण त्याला वास मात्र येत राहील आशा पद्धतीने धरून त्याला तिसऱ्या मजल्यापर्यन्तच्या पायऱ्या चढत वर घेऊन जायचे. अंडे पुढे, मीनू मागे अशी वरात चालायची.
आशा अनेक मनोरंजनात्मक कसरती मीनू (न आम्ही) केल्या...त्या लिहायला आत्ता वेळ नाहीये...परत वेळ मिळाला की अजून गमती सांगेन...
Note: The kitten in the snap is not Minu but he looked like it.
वेळ : अनिश्चित
ठळक वैशिष्ट्ये :
* ह्या सर्कशीत बहुतांश वेळा मांजरी न क्वचित कुत्री काम करतात
* सर्व खेळ उत्फ़ूर्तपणे (कोणतीही तयारी न करता) करण्यात कलाकारांचा हातखंडा आहे
* सर्व खेळ फुकट पाहता येतात
तुम्ही म्हणाल की काही निश्चित वेळ ठरलेली नाही तर आम्ही सर्कशीला यायचे कधी? लक्षात घ्या की ही सर्कस पाहण्यासाठी तुम्ही बापटान्चे शेजारी होणे गरजेचे आहे. ' बापटांच्या घरातील लोकांची हातात दोर्या, बादल्या आदि वास्तु घेऊन पळापळ सुरू होणे' हे सर्कस सुरु होणार असल्याचे लक्षण.
काय बोलतीये ही मुलगी? बरी आहे ना? आवरा........असे उद्गार मला ऐकू यायला लागलेत :D
आम्ही आजपर्यंत पाळलेल्या प्रत्येक मांजराने काही ना काही गमतीदार पराक्रम (:-o) केलेले आहेत. न त्यामुळे आमच्या शेजार्यांची, रस्त्यावरून येणार्या-जाणार्या लोकांची भरपूर करमणूक होत आलेली आहे.
आमच्याकडे मीनू नावाचा बोका होता. ३-४ महिन्यान्चाच असेल. आम्ही तेव्हा तिसर्या मजल्यावर रहायचो. मीनू लहान असल्याने कुत्र्यांनी त्याला मारण्याचा धोका होता. म्हणून आम्ही त्याला एकट्याला बाहेर पाठवायचे टाळत असू. पण बहुतेक त्याला असे घरात राहणे हा त्याच्या शौर्याचा अपमान वाटायचा. तो जाळीच्या दाराच्या फटींमधून, खिडकीतून, बाल्कनीतूनजिथून मिळेल तिकडून, गूपचूप खाली जायचा. पण खाली गेला की मग आमच्या ह्या शूरावीराला वाटायला लागायची भीती!
खाली एक गाडी अनेक वर्ष धूळ खात पडली होती. लोकांची ने-आण करण्यापेक्षा विविध प्राण्यांची, पार्किंगमध्ये खेळणाऱ्या मुलांची लपायची जागा बनून आहे तिथेच लोळत बसायला तिला आवडत असावे. ह्या गाडीला खाली इंजिन असते त्या ठिकाणी एक चौकोनी भोक होते (सगळ्याच गाड्यांना असू शकते पण ह्या गाडीला होते हे मिनुमुळे कळले) मीनू खाली गेला की तड़क ह्या भोकातून गाडीच्या इन्जिनात शिरायचा.
अचानक त्या गाडीला मिनूच्या तिकडे बसण्याचा कंटाळा येऊन तिने सुरु व्हायचे ठरवले असते तर? आशा न इतरही अनेक बालभित्यान्मुळे मिनुचे असे इन्जिनात जाऊन बसणे आम्हाला धोक्याचे वाटायचे.
मीनू घरात नाही हे ज्या क्षणी लक्षात येईल त्या क्षणी Rescue Operation ची तयारी सुरु होई. सुरुवातीला केवळ हाका मारून (प्रेमाने, धाकाने) काम चालावण्याचा प्रयत्न व्हायचा. पण तेवढ्याने ऐकेल तर तो मीनू कसला! मग दुकानातून एक अंडे आणावे लागायचे. ते उकडायचे, सोलायचे न खाली घेऊन जायचे. मग ते गाडीच्या त्या भोकापाशी नेऊन धरायचे. अंड्याचा वास आला की मिनुच्या तोंडाला पाणी सुटायचे न तो इन्जिनावरूनउतरून खाली येऊ लागायचा. मग अंडे सावकाश गाडीपासून दूर न्यायला लागायचे. मीनू गाडीच्या बाहेर यायचा. पण त्याला कल्पना असायची की हे आपल्याला पकडणार त्यामुळे अंडे चोरून पळ काढायचा तो प्रयत्न करायचा. कधीही आपल्याबरोबर दगाफ़टका होणार अशी जाणीव झाली तर परत गाडीत जाऊन बसायचा. त्यामुळे त्याला गनिमी काव्याने घरापर्यंत आणावे लागायचे. ते अंडे त्याच्या हाती लागणार नाही पण त्याला वास मात्र येत राहील आशा पद्धतीने धरून त्याला तिसऱ्या मजल्यापर्यन्तच्या पायऱ्या चढत वर घेऊन जायचे. अंडे पुढे, मीनू मागे अशी वरात चालायची.
आशा अनेक मनोरंजनात्मक कसरती मीनू (न आम्ही) केल्या...त्या लिहायला आत्ता वेळ नाहीये...परत वेळ मिळाला की अजून गमती सांगेन...
Note: The kitten in the snap is not Minu but he looked like it.
