एक उनाड दिवस...

बंगलोरला आल्यावर हा पाहिला वीकेंड होता ज्यात माझ्या न अभिजीतच्या जिवाला थोड़ी शांतता होती...नाहीतर नवा संसार म्हणजे सामन आणा, भाजी आणा, फ्रिज आणा, फर्नीचर आणा...लिस्ट कधी संपेल की नाही अशी शंका वाटायला लागली होती...असो...तर एकदाचा ज़रा शांतता असलेला वीकेंड मिळाला...
शनिवारी सकाळी जेवायला पंजाबी पद्धतीचे काहीतरी करावे असे सर्वानुमते (म्हणजे माझ्या अणि अभिजीतच्या मते) ठरले...उषा पुरोहितांचे पुस्तक शेल्फतून बाहेर निघाले..त्यावरची शूल झटकली गेली...दिलेल्या रेसिपीज आणि घरात असलेले सामान ह्यांचा अंदाज घेऊन ज्या रेसिपीसाठी लागणार्या वस्तू घरात आहेत तो पदार्थ करायचे ठरले...डीटेल्ड अभ्यास केला गेला आणि "मसाला गोबी आणि लाछा पराठा" करायचे असे ठरले...पुरोहित बाईंच्या आणि देवाच्या कृपेने दोन्ही पदार्थ खूप छान झाले...देवाची कृपा ह्यासाठी की पुरोहित बाईंची रेसिपी कितीही चांगली असेल तरी मसाले आणि मीठ ह्यांचे प्रमाण योग्य होण्यासाठी अजूनही मला ईश्वरी मर्जीवर अवलंबून रहावे लागते...असो...जेवण मस्त झाले...
दुपारी आमच्या मित्रपरिवारासोबत पत्ते खेळण्याचा कार्यक्रम ठरवला गेला...जजमेंटचे डाव मस्त रंगले...१३ डाव खेळल्यावर मात्र आता पोटोबाचाही काही विचार करायला पाहिजे अशी जाणीव आम्हाला झाली...A2B मध्ये गेलो....१४ इडल्या (घाबरू नका...ही एकच डिश असते आणि तिच्यात १४ छोट्या छोट्या इडल्या साम्बारात बुडवून दिलेल्या असतात), समोसा चाट, कचोरी चाट, दही बटाटा चाट, पाव भाजी इत्यादी पदार्थान्वर मस्त ताव मारला गेला...न शेवटी लस्सी आणि कॉफी इत्यादी पेयांनी पोटपूजेची सांगता केली गेली...
वेळ होता...जवळच नवे शोपर्स स्टॉप उघडले होते...त्याला भेट दिली...२५००-३५००च्या अगदी टुकार हाफ-पॅंट, हजाराच्या पटीतल्या किमतींचे सदरे आणि झगे आदी वस्तू पाहून भारतीयांकडे खूपच पैसा झालेला दिसतोय अशा तर्हेचे रिमार्क्स मनोमन मारत तिकडून बाहेर पडलो (तसे पुण्यातही मॉल आहेत न काही लोकांच्या आग्रहाखातर त्यांनाही भेटी दिलेल्या आहेत...तरीही माझे बापडे मन अजूनही अशा वस्तू पाहून अचंबित होते...) ...असो...मित्रमंडळीन्चा निरोप घेऊन निघालो...इतक्यात ह्या अथावाद्यात ठरवलेले एक मोठे काम राहिले आहे ह्याची आठवण झाली...काम होते: कॉर्नर हाऊसला जाऊन आइसक्रीम खाणे...ताबडतोब हे काम पूर्ण करून टाकायचे ठरले...कॉर्नर हाऊसला "Death By Chocolate" नामक सन्डे मिळते त्याची आर्डर दिली गेली....ब्राउनी, चोकोलेट फ़ज, चोकोलेट आइसक्रीम, चोकोलेट सॉस, त्यावर शेंगादाण्याचा चुरा न चेरीज...आहाहा...आता एवढे चोकोलेटसुद्धा माझ्यासारख्या चोकोलेट-लवरच्या डेथला कारण नाही होऊ शकले ही गोष्ट वेगळी...
अशा प्रकारे तर्हेतर्हेच्या पदार्थांचा आणि पत्त्यांचा आनंद घेऊन तृप्त झालेला आत्मा नवर्याच्या मागे गाडीवर बसून आरामात थंड वाऱ्याचा अडिशनल आनंद घेण्यात रममाण झाला....
एवढ्यात आठवण झाली ती "माहेरच्या मुराम्ब्याची"! :D माहेरची साडी, माहेरचे कुंकू वगरे ठीक आहे...पण माहेराचा मुरंबा! हा काय प्रकार आहे? तर त्याचे असे झाले की अभिजीत लग्नाआधी ह्या मित्रमंडळीन्सोबत रहात असताना ते सगळे रोज जेवण घरी तयार करायचे...तोंडी लावणे म्हणून मी रुखावतातला मुरंबा अभिजीतसोबत पाठवला होता...पण ह्यांनी तो काही संपवला नाही...म्हणून तो परत आणण्याचे काम करणे महत्त्वाचे होते...माझ्या माहेरच्या मुरम्ब्याला त्यांनी न खाल्ल्याने बुरशी लागून तो वाया गेला असता तर किती हाहाकार माजला असता ह्याची कल्पना अभिजीतला असल्याने मुरम्ब्याची आठवण करून देताच अभिजीतने गाडी मॅकच्या घराकडे वळवली....मॅकच्या घरी त्याचे आई-बाबा आले होते....काकूंनी मस्त पोहे केले...सोबतीला राजकोटचा म्हैसूर पाक आणि चिक्की होते...आत्मा अजून तृप्त झाला...
आता मात्र काहीही करण्याचे त्राण शिल्लक नव्हते...गाड़ी सरळ घराच्या दिशेने वळवली...घरी येऊन पांघरुणात दडी मारून मस्त झोपून गेलो...
आमच्या वीकेंडच्या आठवणी सांगता सांगता आज वीकडे आहे न आपल्याला काम आहे हे विसरूनच गेले...त्यामुळे रविवारची कहाणी बाकी असूनही सध्या राम राम घेते...उरलेली कहाणी ब्रेक के बाद!